Pęcherz nadaktywny (nadreaktywny, hiperaktywny) to problem wielu kobiet, które częściej niż zwykle odczuwają potrzebę oddawania moczu, staje się to przymusem, często bardzo silnym, a nawet bolesnym.

Osoby dotknięte zespołem pęcherza nadaktywnego (nadreaktywnego) często są zmuszone korzystać z toalety, pomimo że ich pęcherz nie jest jeszcze pełny. Przy zdrowym pęcherzu wydalane jest około 400 ml jednorazowo. Kobiety z pęcherzem nadaktywnym nie osiągają tej objętości i szukają toalety już w chwili niewielkiego wypełnienia. Jeśli nie udaje się dotrzeć na czas do toalety to mówimy o nietrzymaniu moczu z parcia naglącego. Często osoby z nietrzymaniem moczu z parcia mają słabe dno miednicy. Przyczyną jest też cienka i wrażliwa śluzówka na skutek niskiego poziomu estrogenu. Powodem pęcherza nadaktywnego mogą tez być nawyki stosowane już od najmłodszych lat takie jak wypróżnianie pęcherza na zapas np. przed wyjściem.

Leczenie pęcherza nadaktywnego

Zespół pęcherza nadaktywnego (nadreaktywnego) i nietrzymanie moczu z parcia naglącego wynikają przede wszystkim z nieprawidłowej pracy pęcherza. Problem ten można rozwiązać, skupiając się na uzyskaniu dobrego napięcia dna miednicy. W wywiadzie i badaniu należy wykluczyć infekcję dróg moczowych i tworzenie się złogów, obecność ewentualnej przeszkody podpęcherzowej np. po implantacji taśmy podcewkowej, ocenić obecność uchyłka pęcherzowego pochwy, poprzez badanie ginekologiczne. Terapię rozpocząć należy od prawidłowych nawyków, treningu pęcherza i mięśni dna miednicy, następnie wprowadza się leki antycholinergiczne i pessaria. W cięższych postaciach choroby konieczne jest leczenie operacyjne. Dlatego warto zacząć terapię jak najwcześniej, ponieważ problem wciąż narasta, a już niewielki dyskomfort przy napełnieniu pęcherza może świadczyć o pęcherzu nadaktywnym.